Fluorination in the Community

یکی از مهمترین دست آوردهای تکنولوژی غذایی، تصفیه شکر از نیشکر و چغندر بوده است. بین سال های ۱۸۷۰ و ۱۹۱۰، شکر یک ماده غذایی ارزان قیمت شد و به خاطر شیرینی، در دسترس بودن به اشکال مختلف و مفید بودن به عنوان یک ماده غذایی قابل نگهداری به خوبی مورد قبول واقع شد. ولی نتیجه بعدی و ناشناخته این دسترسی آسان به شکر، افزایش خرابی و پوسیدگی دندانها بود. بررسی های اپیدمیولوژیکی نشان داد که تا سال های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ در شمال آمریکا، شمال غربی اروپا، استرالیا و نیوزیلند شیوع پوسیدگی دندانها بالا بوده، در حالیکه در کشورهای در حال توسعه و جمعیت های خارج از این نواحی، شیوع پوسیدگی دندان ها علیرغم کاهش ظاهری در حال افزایش بوده است. پیشرفت ها در زمینه پژوهش های مربوط به دندان، نشان داده است که تمام کربوهیدراتهای قابل تخمیر مانند شکر به گسترش فساد دندان کمک می کنند. بدین ترتیب دندانپزشکی قادر به تطابق خود با سرعت تخریب دندانها نبود و بسیاری از کارشناسان نومیدانه، روش های پیشگیری را برای بهبود موقعیت، جستجو می کردند. با وجود اینکه مسواک کردن، ترویج شد اما توصیه ها در مورد رژیم غذایی به شدت متفاوت بودند. در آن زمان، پایه های علمی در رابطه با بهداشت دهان و دندان، کم و غیر قابل اعتماد بود و فلوراید به عنوان ماده پیشگیری کننده از پوسیدگی دندانها ناشناخته بود. این وضعیت ادامه داشت تا زمانی که در تحقیقات انجام شده در ایالات متحده و کانادا ثابت شد که فلوئورزنی آب یک روش مؤثر و خیلی ارزان برای کاهش شیوع پوسیدگی دندانها می باشد. در اوایل سال ۱۹۵۰ این روش پیشگیری وسیع از «پوسیدگی دندانها» نامیده شد.